Dag 102 - Die ergste straf...

-



















Vandag is iemand in ons groep verkrag. Ons vind uit dit is nie die eerste vrou óf die eerste keer nie. Die skok is so geweldig dat ons nie weet hoe om dit te hanteer nie. Ons word oorweldig deur emosies van skuldgevoel oor ons magteloosheid om nie te kon optree nie, ons vrees vir wie volgende is, ons onvermoë om te kan verstaan en ons hartseer vir die pyn wat vir ewig daar gaan wees.

Ons besluit dat ons nooit hieroor gaan praat nie en elkeen verdwyn in sy eie gat van depressie, op soek na ’n manier om hierdie aaklige gebeurtenis te hanteer. Ek doen die ongehoorde. Ek besluit om hulle aan te vat daar waar dit hulle hopelik sal laat dink – hulle geloof. Ek gryp inderhaas na die Engelse Koran wat op een of ander manier by ons kamp uitgekom het. Ek soek na antwoorde vir dinge wat nie sin maak nie, maar ek kan hulle nie kry nie.


PSALM 102:2, 4-7
Here, luister tog na my gebed, hoor tog my geroep om hulp!
My liggaam brand soos vuur,
ek is verskroei en uitgedroog soos gras,
ek het alle eetlus verloor.
Ek het net vel en been geword van al die pyn.
Ek voel so verlate ...

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Dag 119 - Die opdrag

-
Image
Eergister het ons iets op die radio gehoor wat ons almal baie opgewonde gemaak het. Die probleem is dat dit in hulle taal was, so ons het nie alles verstaan nie, maar ons het wel ’n paar woorde gehoor wat belowend geklink het. “Sipadan-gyselaars. Kolonel Gadaffi. Manila. Tripoli,” alles in een sin. As Aida maar net nog by ons was! Sy kan hul taal verstaan, maar ons is eerder dankbaar dat sy al klaar vrygelaat is. Dit word ’n oggend vol frustrasie, want ons vra vrae, maar niemand kan met ons praat en vertel wat aangaan nie. Later kom Paul, een van die senior rebelle, by die kamp aan. Hy kan Engels praat en Callie het hom letterlik in sy tent vasgekeer. Ek kon nie hoor wat hullepraat nie, maar ek het Callie se gesig so van die verte af dopgehou. Eers blydskap, dan ’n groot vraagteken. Ons verwag net slegte nuus toe hy later kopskuddend terugloop na ons hut toe. “Daar het ’n vliegtuig van Gadaffi in Manila aangekom vir ons vrylating. Hulle gaan ons Tripoli toe vat sodra ons vry
Read more

Dag 28, 32 - Vlug!

-
Image
DAG 28 – VREES VIR NOG ’N AANVAL PSALM 28:1-3 Ek roep na U, Here, my Rots, moet tog nie doof wees vir my nie. As U bly swyg, sal ek wees soos ‘n sterwende. Hoor my smeekstem as ek na U roep om hulp, as ek my hande in gebed uitsteek na die allerheiligste deel van u tempel. Moet my tog nie uitroei saam met die goddeloses, die mense wat onreg doen nie. Hulle praat vriendelik met hulle bure, maar daar is kwaadwilligheid in hulle harte. Ons word wakker van ’n geskarrel buite die hut. Die eerste ding wat ons sien, is dat die rebelle besig is om inderhaas op te pak. Is dit die weermag? Callie kom vertel dat hy ’n vloot aanvalsbote op die see sien. Renate begin onbedaard huil as sy die nuus hoor. Ons het ’n vrylating verwag – nie ’n aanval nie! Sonia gaan sit op ’n stoeptrap en begin huil. Terwyl die trane oor my wange begin loop, gryp ek ons enigste pen en skryf ’n desperate boodskap teen die muur: “Weermag, los ons uit en onderhandel. Julle stel ons lewens in gevaar.” Ro
Read more